Po terapii ekstrakcyjnej następuje zamykanie przestrzeni. Mimo, że część miejsca poświęca się na łagodzenie stłoczenia, pozostałe miejsce otwiera nowe okno w ortodoncji. Mechanika zamykania przestrzeni jest albo tarciowa albo beztarciowa. Niezależnie od zastosowanej mechaniki, należy zwrócić uwagę na przyłożoną siłę, zakotwienie i inne czynniki biologiczne. Większość podejść do zamykania przestrzeni opisuje cechy techniczne urządzenia, takie jak kształt pętli lub sprężyny, wzajemne oddziaływanie drutu i klamry, czy rozmieszczenie i wielkość sprężyn. Technika ich stosowania opiera się raczej na książce kucharskiej niż na analitycznej ocenie konkretnych potrzeb danego pacjenta. Zamknięcie przestrzeni ortodontycznej musi być indywidualnie dopasowane w oparciu o diagnozę i plan leczenia. Wybór jakiegokolwiek leczenia, czy to techniki, etapu, sprężyny czy konstrukcji aparatu, powinien opierać się na pożądanym ruchu zębów.